Çok zor bir tekerleme olsam, söylemeyi tek başarabilen ‘SEN’in dudağında takılıp kalsam.
Gören, duyan, beğeni ve hayretle baksa, ama ben hep o dudaklarda takılı kalsam.
Şöyle uzun, her mısrada farklı ama birbiriyle kafiyeli, kulak okşayan türden bir tekerleme olduğum için hiç sıkılmasan, usanmasan. Her mısrada zorluğumun, benzer görünen farklılıklarımın tadını çıkarsan. Ve ben hep o dudaklarda kalsam.
Bazen nefesini kessem, bazen inişli çıkışlı tonlarda olsam ama sen hiç tıkanmasan. Sonra yatak odası mırıltısı hoşluğunda masal okurmuşçasına beni bana fısıldasan. Tekerlemekten hiç vazgeçmeyip şımartsan mesela.
Öznesi ‘BEN’ olan tekerlemenin içinde ‘BİZ’ eriyene kadar dudaklarında kalsam.
Çanta taşıma alışkanlığı gibi el ele tutuşma hoyratlığında değil de, ilk kez dokunur gibi parmak uçlarınla ritim tutarak beni okusan.
Ve ben hep o sıcak dudaklarda kalsam.
Güncel edit: ‘Say My Name’ demişim yahu:) Kaç promildim acaba.
