Babamın evlat sevgisi çok kabardığı ve normalde sıkıcılık seviyesinde (hatta karşısındakine öz güven eksikliği yaşatacak kadar) düzgün olan Türkçe’sinin değiştiği zamanlarda, yüreğinden kopup gelen Caaaannn ifadesine benzediğinden…. Bilmediğin kelime ve kalıpları oraya buraya serpiştirmek, çocuklar yapınca eğlenceli oluyor. Yetişkin bünyeler yaptığında ise utanacağın anılar biriktirmekten başka bir işe yaramıyor. Yapmayın Devamı…
1975’te Dadaş Diyarı’nda Moulin Rouge olabiliyorsa 1997-2001 arası yıllarda, daha batıdaki bir büyük şehirde neden olmasındı ki? Başladım aramaya kendi Moulin Rouge’umu. Sene 1997, şehir Bursa. Bulduğum cafe’nin Mağara Inn. Bırak 1975’in Moulin Rouge’unu, daha Fransız İhtilali’ne bile varamamışım! Annemle babam, üniversitede tanışma hikayelerini “Bizim zamanımızda kantinler bile ilim irfan yuvasıydı” Devamı…
Şaşkınlıkla etrafa bakınırken üzerine düşen gölgesiyle Kaptanın güverteden uzanmış elini fark etti. Uzanan eli tutup kendini tekneye attığında, şaşkınlığı geçene kadar güvertede gökyüzüne bakarak yattı. Az önce denizin derinlerinde normal karşıladığı her şey sanki bir rüya gibi geliyordu. Elinde havlularla hiç konuşmadan bekleyen Kaptanı fark ettiğinde ayağa kalktı ve saatler Devamı…
Kaptanın yüksek perdeden kahkahası ile hikaye aniden bitiverdi. Kendini o kadar kaptırmıştı ki; o gençten Kaptanın dedesine oradan da kendi başına gelenlere kadar tüm detayları öğrenecekmiş gibi dikkatle dinliyordu. Hayal kırıklığını kırık bir gülüşle saklamaya çalışarak sordu: – Deden koruyuculardandı yani. Ben de koruyucuların soyundan mıyım? Kaptan bu kez kahkaha Devamı…
Kaptan hafif bir öksürükle boğazını temizleyip kadehinden bir yudum alarak ellerini dizlerinin üzerinde kavuşturdu, uzaklara bakarak anlatmaya başladı. Yüksek sesli kahkahaları atarak her hareketini tiyatro sahnesindeymişçesine vurgulu yapan Kaptan gitmiş, yerine hayal kırıklığı ve yorgunlukla bakan bir adam gelmişti. Bu kırgın yorgun adam fısıldarcasına anlatmaya başladı. -Rivayet olunur ki Tanrıça Devamı…
Kendisinden daha önce böyle pullanmış ve sağlıkla yaşamış birinin olduğunu duymak içini rahatlatsa da bir yandan da “acaba” diyordu. Bu kadar az görülüyorsa, dedesinde de aynısından bulunan bir adamın teknesine bindiği günün akşamında bunun olması bulaşıcı bir hastalık belirtisi olabilir miydi? Belki de Koray ve ailesi ve daha birçok insan Devamı…
Giyindi, telefonunu, cüzdanını toparlayıp, aşağıdaki fırından birkaç atıştırmalık alıp iskelede Koray Kaptanla buluştu. Tekneye bindiler, Kaptan çayı demleyip bardakları hazırlarken denizde yenilen her lokmanın nasıl her derde deva olduğunu anlatıyordu. 40 derece ateşi olduğunda bile evde yatmaz gelir teknesinde şifa bulurmuş. Kaptan’ı dinlerken arada sırada tişörtünün üstünden elleriyle pulların olduğu Devamı…
Feryal’in yanında otururken artık ısınmış, hatta sıcaklamıştı. Güneş gökyüzünde tüm parlaklığı ile ışıldıyordu. -Az önce kış vardı adeta, şimdi yaz geldi, hatta çöl sıcağı mübarek – Sabahtan beri sıcak zaten, denize düşmenin şoku ile titredin sen – O bulutlar filan, az önce bambaşka bir mevsimdi Feryal, arkadaşını süzerek omzunu silkti Devamı…
Kaptan gözleri belirsiz bir noktaya dikili şekilde hareketsiz anlatmaya devam etti. -Defterde Kaptan Hell’in adını gördüğümde gözlerime inanamadım. Sirene’nin ilk kaptanıdır Hell. Kırmızı mürekkeple yazılı notlarını okumaya çalıştığımda yazılar bulanıklaşıyor, ben sayfaları çevirerek okunabilir bir yer bulmaya çalışıyordum. Orta sayfalarda bir ürperti hissettim ve sayfanın arasında sıkışmış Kaptan Hell’in ruhunun Devamı…
21. doğum gününün sabahı yataktan fırlayıp hızlı bir duş aldıktan sonra her sabah yaptığı gibi giyinmeden önce göbek deliğinin sağ yanında bulunan lekesine aynada bir kez daha baktı. 15 yaşında beliren, deniz kenarında, okulda soyunma odalarında ergenlik çağındaki arkadaşlarının dalga konusu olmaktan başka bir işe yaramayan bu lekeden önceleri nefret Devamı…
Başkalarının hikayelerine fazla anlam yüklüyoruz. Gerçekte herkesin, her nesnenin, her ismin bir hikayesi var. Sorgularsak hepimizin vardır; ailemizin bize verdiği isimlerin, ilk arabalarımızın, yara izlerinin, evimizdeki kenarı kırık çerçevenin, hepsinin ama hepsinin… O hikayeyi nasıl anlattığımız ise bizim yeteneğimizdir. Kendimizinkine odaklanıp bulsaydık eğer, hiç şüphesiz daha keyifli olurdu hayatlarımız.
Gelmiş kapıdan sürünerek giriyor. “Hayırdır?” dedim. Yol boyu tüm kurbağaları öpe öpe gelmiş, deli. “Manyak mısın” dedim. “Hayır, aşk peşindeyim. Öpünce prens oluyormuş.” diyor. -“Emsal var mı?” -“Yok, rivayet var” Çünkü aşk emek ister, fedakarlık ister filan filan, bir araba laf. -“Peki güzelim! Aşk’ın bundan haberi var mı?” Aşk ete Devamı…